Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.
Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.
Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.
Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.
Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.
Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.
Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.
Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.
Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?
GoAnnelies 