Over wat creativiteit wel is

Ik herinner me nog zo’n moment in -ik denk- het 5de leerjaar. Het was vrijdagnamiddag en die was gevuld met het vak wereldoriëntatie. Wat de helft van de tijd zoveel betekende als we knutselen iets rond een bepaald actueel thema. Wat deze keer het thema was herinner ik me niet meer maar het kwam erop neer dat we een grote bloem moesten tekenen op een A4-blad en die dan ook inkleurden.

We hadden aan de kant van de gang een smal hoog raam dat redelijk lang was en waaraan langs de buitenkant (in de gang dus) een soort touw hing met wasknijpers op waar de juf bepaalde knutselwerkjes kon aanhangen. Maar niet van iedereen, want zoveel wasknijpers zijn er niet.

Zoals steeds koos de juf de bloem van mijn vriendinnetje die mooi kon tekenen en kwam mijn tekening alweer niet aan de muur. Op mijn rapport stond steevast iets van ‘Annelies heeft niet zo’n fijne motoriek’ of ‘Ze is niet echt creatief’.

Ik heb heel lang daardoor gedacht dat ik echt niet creatief was. Bij elke opdracht rond mijn persoonlijkheid waarbij je goede en slechte eigenschappen moest opsommen was creatief het eerste dat bij negatief terechtkwam in mijn hoofd. Het heeft jaren geduurd voor ik besefte dat creatief niet gelijk is aan goed kunnen tekenen of knutselen. Creativiteit is eigenlijk iets heel anders.

Ik zou mezelf vandaag best een creatief persoon noemen. Conceptueel bedoel ik dan want ik kan nog steeds niet beter dan stokmannetjes tekenen. Maar tekenen is dan gelukkig ook niet mijn beroep. En zelfs niet één van mijn hobby’s. Ik bedenk blogonderwerpen en schrijf ze uit. Ik maak collages in mijn bullet journal. Ik bedenk creatieve campagneconcepten voor klanten. Mensen komen naar mij voor die andere blik op zaken. Ik durf de dingen al eens om te draaien of zelfs helemaal om te denken.

Er zijn 16-jarigen die computergames ontwikkelen of hun geld verdienen met TikTok. Of gewoon scholieren die er aan denken dat ze hun vriendinnetje in quarantaine toch bij de speeltijd kunnen betrekken door ermee te facetimen. Ik hoop dat zij zich nooit slecht hebben gevoeld over een bloementekening die niet werd opgehangen.

Hoe kijk jij naar creativiteit en zou je jezelf creatief noemen?

Acceptatie

Ik hou niet echt van conflicten of onrust. Meer nog: ik haat dat gevoel en ik loop er met momenten van weg. Typisch voor mijn persoonlijksheidstype (qua MBTI ben ik een ISFJ of INFJ, afhankelijk van op welke dag ik het invul). Ik ben iemand die zoveel mogelijk rekening probeert te houden met anderen. En het is nu eenmaal moeilijk, of beter gezegd onmogelijk, om twee mensen op de eerste plaats te zetten: jezelf en de ander. En dat is iets waar ik het met momenten wel eens moeilijk mee heb.

Afgelopen week kondigde iemand die ik jarenlang goed heb gekend een grote levensgebeurtenis aan via Instagram. Voor mij toch. Ik ga ervan uit dat ze andere dichtere vrienden wel al eerder persoonlijk op de hoogte bracht. Maar ik behoor niet meer tot dat groepje.

Ik voelde daarbij meteen van alles binnenkomen in mijn buik (dat is de F uit mijn persoonlijkheidstype). Ik ging er zelfs vanuit dat ik hier verdrietig om zou zijn. Het is nooit leuk om geconfronteerd te worden met een gebroken vriendschap. Ik ging er vanuit dat ik me gekwetst zou voelen en het enkele dagen met me mee zou dragen.

Maar na de initiële verbazing bleef dat verdriet uit. Hoe close we ook ooit zijn geweest, op een gegeven moment merkte ik dat vooral ik nog energie stak in onze vriendschap. En dat de moeite en het initiatief altijd van mij, of andere vrienden, moest komen. Normaal zou ik blijven volhouden, maar op een bepaald moment ben ik er mee gestopt. Ik heb even voor mezelf gekozen.

Ik kan dit hier schrijven omdat ik er zeker van ben dat die persoon mijn blog niet leest. Ze zou ook niet de naam van mijn werkgever kunnen opnoemen (of mijn functie) en ze heeft nog nooit gevraagd hoe het gaat met de bouw. Niet uit slechte wil. Maar omdat ze andere prioriteiten stelt in haar leven.

En dat is allemaal ok. Ik heb indertijd de juiste keuze gemaakt. Mijn deur zal altijd openstaan om het contact opnieuw op te bouwen, maar ik ga nergens op zitten wachten. We zien wel hoe het loopt. En ik heb haar oprecht proficiat gewenst, omdat ik het ook echt meen. En haar ‘dankjewel’ was ook gemeend. En misschien is dat alles voorlopig wel voldoende.

Ik was vooral verbaasd van mezelf dat ik dit al op een goede manier had verwerkt. De acceptatie in mijn hart was er al, deze trigger was gewoon nog even nodig om mijn verstand dat ook duidelijk te maken.

Hoe ga jij om met een gebroken vriendschap?

Functionele emoties

Nog niet zo lang geleden vertelde ik hier over emoties laten zijn. Om ze toe te laten. Niet af te stoten. Maar ik had het toen over emoties toelaten aan jezelf. Om gewoon dat verdriet of die boosheid te voelen. Want die gevoelens mogen er zijn. Maar je kan dat eigenlijk ook wel een pak breder trekken. Wordt het niet eens tijd dat we als maatschappij emoties beginnen toelaten?

In mijn jeugd was het net alsof wenen niet mocht. Als ik gevallen was en mijn knie zag rood, dan probeerden mijn ouders me vooral zo snel mogelijk te sussen. ‘Het is niet erg, een plakker erop en stop nu maar met wenen’. Want dat wenen, dat kon niet.

En als ik me pijn deed was er nog best veel begrip. Maar op dagen dat ik huilde om andere reden (boosheid, moeheid… het is voor mij ook al lang geleden :p), was er nog minder begrip. Hoe sneller ik stopte met wenen, hoe beter, want ik had geen reden om verdrietig te zijn.

Ik denk dat velen zich hierin zullen herkennen. Het zit gewoon vervat in onze Vlaamse opvoeding: niet klagen, gewoon verder doen. En misschien is die mentaliteit wel een van de vele redenen dat zovelen strugglen met het tonen van hun emoties. Want als het als kind al niet mocht, ga je als volwassene al helemaal niet publiekelijk beginnen wenen. Huilen wordt dan een soort taboe. Iets dat je in stilte op je eentje doet.

Ik ben zo iemand bij wie huilen ook best functioneel kan zijn. Wanneer het vaatje vol is, loopt het over. En nadien wordt het beter want er is weer plaats. Er komt weer ruimte vrij.

Laat ons die ruimte geven aan onze emoties en aan elkaars emoties. Het is dan misschien niet zo aantrekkelijk om iemand te zien huilen, maar het is oké. Het mag er zijn. We hoeven dat niet weg te moffelen onder de sluier der liefde. Laat dat vat maar even wat leger lopen. En dan kunnen we er daarna weer tegenaan.

Heb jij moeite met het tonen van emoties in het openbaar?

Generatie ongeduld

Vrijdagavond en ik plof in de zetel. De opties zijn eindeloos. Ik kan inloggen op Spotify en eender welk nummer nu afspelen. Zo vaak ik wil. Of ik open Netflix of Disney+ en klik op ‘nu afspelen’. Wanneer ik op Amazon een ebook koop wordt het onmiddellijk naar mijn e-reader gestuurd en kan ik het een paar minuten later beginnen lezen. Deliveroo brengt een warme maaltijd aan huis. Niet onmiddellijk na bestelling, maar toch vaak binnen het uur.

Bovenstaande typeert een beetje de on-demand maatschappij waarin we momenteel leven. Alles is beschikbaar, vaak in realtime. Een webshop met een levertijd van enkele weken zal een pak minder verkopen wanneer hetzelfde product bij een concurrent een dag later al in huis kan zijn.

Dit hoeft allemaal niet zo negatief te zijn, maar het verklaart ook wel onze mentaliteit over dingen die minder materieel zijn. Het is namelijk niet zo complex om meteen toegang te krijgen tot een maaltijd, een film of een boek dat je koop in een webshop. Maar voor andere dingen in het leven werkt dat zo niet.

Ook al dalen we coronacijfers. Een normale besmettingsvrije samenleving komt niet zomaar op bestelling. Net zomin als dat lagere cijfer op de weegschaal wanneer we al een volle dag aan het diëten zijn. Of die promotie op het werk (of extra klanten voor je bijberoep) na een groot succes. We zijn generatie ongeduld geworden.

“Impatience is a dream killer. Good things take time” las ik onlangs ergens. Door ongeduldig te zijn maken we onze eigen dromen en passies kapot. We geven dat dieet of die sportlessen op omdat het toch geen effect lijkt te hebben. Ik had die grote offerte op het werk allang afgeschreven omdat de klant niets meer van zich liet horen binnen de beloofde timing en nogal flauw reageerde op de reminder. ‘Niet gelukt’, dacht ik met een wrang gevoel. Tot een week later de bevestiging kwam dat ze met veel enthousiasme met ons in zee willen gaan. Good things take time.

Dit geldt nog meer op vlak van zelfzorg. Een nieuwe routine kweken heeft tijd nodig. En eens die routine er is, moet daar nog wat tijd overgaan voor het tot een zichtbaar resultaat leidt. Geef jezelf die tijd. Zet door. Geniet van de weg er naartoe. En dan komt het echt wel. En dat zeg ik even hard tegen mezelf als tegen jou. Want ik stond vooraan toen ze de porties ongeduld uitdeelden.

Misschien moeten we soms terug wat meer leren uitkijken naar dat pakje dat op de stoep landt, in plaats van vol ongeduld op de klok te kijken omdat de e-mail zei dat het pakje er al moest zijn. Alle goede dingen nemen zijn tijd. Dan mag jij die tijd ook echt wel nemen.

Ben jij een geduldig persoon?

Wat je van een pandemie leren kan

We kunnen er niet omheen. De jaren 2020 en 2021 zullen voor altijd verbonden zijn met het woord covid en hopelijk stopt het hier en moeten we volgend jaar niet de conclusie maken dat dit voor 2022 ook nog geldt. Maar niet alles is kommer en kwel deze dagen en deze situatie heeft er ook voor gezorgd dat we weer heel wat zaken hebben bijgeleerd. Ook over onszelf. Ik dacht dat het wel eens fijn kan zijn om dat op te lijsten. Dus bij deze mijn poging. Het zijn zaken die ik heb geleerd, dus dat stemt niet noodzakelijk overeen met jouw ervaring.

We zijn veerkrachtiger dan we vaak denken

Van de ene op de andere dag moesten we allemaal omschakelen naar binnen blijven, thuiswerken, sociale contacten beperken, afstand houden… en hoewel dat niet eenvoudig was en is, is dat bij velen toch min of meer gelukt. We vonden nieuwe routines en andere manieren om in contact te blijven. Ik vind dat we allemaal een schouderklopje verdienen voor die omschakeling, hoe moeilijk het soms ook was. Wij mensen houden van nature niet van verandering, maar eigenlijk zijn we ook best flexibele en veerkrachtige wezens. En dat vond ik chique om te beseffen.

Er zijn lichtpuntjes overal, als je maar goed kijkt

We worden dagelijks overstelpt met slecht nieuws. Nooit eerder kregen we een dagelijkse update over hoeveel mensen er sterven of in het ziekenhuis belanden, niet bepaald een opbeurend bericht. Los van alle andere mediaheisa over de maatregelen, vaccinproblemen, mensen die de regels niet volgen, varianten die opduiken. Het perspectief ontbrak heel lang en elk goed bericht werd wel door een ander negatief nieuwtje de grond in geboord. Je wordt hier snel moedeloos van. Maar toch is het mij, en velen met mij, gelukt om regelmatig de lichtpuntjes te zien. We klappen misschien al even niet meer voor de zorg en er wordt niet meer gezongen in de meeste straten, maar er is nog altijd wel veel solidariteit.

Collega’s die voor elkaar inspringen, buren die helpen met de boodschappen, vrienden die luisteren, mensen die achter hun mondmasker proberen glimlachen. Het gebeurt. Het is er. En het geeft hoop. We komen er samen wel uit. Het is makkelijk om je te laten meeslepen in die negatieve spiraal, maar deze crisis heeft me echt doen beseffen hoe belangrijk het is om te focussen op het positieve.

Ik heb mijn introverte zelf en alleentijd omarmd

Alleen zijn is niet noodzakelijk hetzelfde als eenzaam zijn. En ik kan goed alleen zijn. Maar binnenblijven staat niet meteen synoniem voor alleen zijn als je huisgenoten hebt. Dus ik heb enerzijds beseft dat ik redelijk goed alleen kan zijn (of toch me kan bezig houden als alle hobby en sociale activiteiten wegvallen) en anderzijds is het duidelijk dat ik ook echt nood heb aan alleen zijn en stilte af en toe. En dat laatste was/is niet evident, hoe contradictorisch dat ook klinkt.

Ik denk dat die nood aan alleentijd bij heel veel mensen naar voren is gekomen de laatste maanden. Dus laat ons dat ook onthouden nadat alles weer kan.

En dit zijn nog maar de eerste drie dingen die bij mij opkwamen. Wat heb jij geleerd tijdens deze pandemie?

Mijn not to do lijst

De inspiratie vloeit hier niet echt zoals het zou moeten, maar gelukkig zijn er nog heel wat andere bloggers die wel interessante dingen online gooien. Zoals Evi en haar not to do lijst. Zij maakte een lijstje met zaken die ze niet meer wil doen. Omdat ze niet goed zijn voor haar mentaal en/of fysiek welzijn, of omdat ze gewoon te veel tijd vragen, tijd die er dan niet is voor echt belangrijke zaken. Zo’n lijstje kan helpen om je grenzen aan te geven, of gewoon om er eens bij stil te staan.

En dus dacht ik, ik ga me er ook eens aan wagen. Het zijn allemaal nog werkpuntjes, het een al wat groter dan het andere. Maar het zijn ook allemaal zaken die mijn welzijn negatief beïnvloeden. Dus het is belangrijk om er aandachtig voor te zijn.

• Te laat gaan slapen
• De signalen die mijn lichaam geeft negeren (vooral dan mijn rode vlaggetjes)
• Mijn intuïtie negeren
• Niet elke dag lezen
• Mezelf de grond in boren
• Mezelf constant verontschuldigen
• Te veel tijd op sociale media doorbrengen
• Mezelf afvragen of ik wel een goede partner, vriendin, collega… (vul zelf aan) ben
• Zaken waar ik tegenop zie uitstellen
• Projecten op mij nemen omdat niemand anders het belangrijk lijkt te vinden (letterlijk overgenomen van Evi, deze kwam namelijk redelijk hard binnen)
• Het gevoel hebben van alleen iets te moeten dragen (emotioneel, maar vaak ook werkgerelateerd)
• Geen pauzes nemen
• Me schamen omdat ik overprikkeld ben. Ik ben wie ik ben, en ik heb meer verwerkingstijd nodig dan iemand anders
• Te weinig vakantie inplannen
• Geen tijd maken om te schrijven
• Te weinig naar buiten gaan
• Te veel in mijn hoofd leven en daardoor te weinig genieten

Herkenbaar? Wat staat er op jouw not to do lijst?

Over intuïtie

In een heel ver verleden schreef ik al eens dat ik de meeste keuzes vanuit mijn hart maak en dat ik soms op een fractie van een seconde een levenskeuze heb gemaakt omdat het juist voelt. Afgelopen week las ik dit interview over intuïtie (het is blijkbaar een plus-artikel dus geen idee hoe ik dat heb kunnen lezen :p). Het is in ieder geval stof genoeg voor deze blogpost.

Ik kreeg vroeger altijd de kriebels als iemand, vaak een soort coach of yogalerares of iemand anders die zich bezighoudt met je mentaal welzijn, luidop aanraadde om je intuïtie te volgen en toe te laten. Het leek me altijd zoiets zweverig. Alsof er een stem diep binnen in je zit die je gaat vertellen waar je echt gelukkig van wordt. Ik weet niet hoe jij dit leest, maar mijn oogballen beginnen spontaan te rollen bij dit soort taal.

Gelukkig heb ik geleerd dat intuïtie niet zo hoeft te zijn. Ik heb erop leren vertrouwen. Intuïtie gaat om dat voorgevoel vooraf aan iets of dat bevestigende gevoel achteraf. ‘Ik wist het’ zeggen de meesten dan. Een makkelijk zinnetje, maar echt iets aanvoelen is veel minder eenvoudig. (In coronatijden beweren allemaal te kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren, maar daar draait het helemaal niet om bij intuïtie.)

En bij mij is dat helemaal geen stemmetje waarmee ik in gesprek ga. Het is een soort berusting die me verzekert dat dit het juiste is om nu te doen. Of het foute en dat ik het dus beter niet doe. Het gaat bij mij niet enkel om keuzes trouwens, ook om mensen. Ik voel vaak intuïtief aan of iemand wel of niet te vertrouwen is. En ik ga eerlijk zijn: ik heb me daar in het verleden al eens serieus in vergist, in beide richtingen. Iemand vertrouwt die dat niet verdiende en te vroeg een oordeel geveld over iemand die wel helemaal te vertrouwen is. Dus ik ben misschien meer op mijn hoede op dit vlak. Vaak net omdat ik mijn voorgevoel negeerde en iedereen een kans wou geven. Dus tegenwoordig ben ik daar veel strenger in geworden. Mensen genieten niet meteen mijn volle vertrouwen, ik probeer eerst aan te voelen of dat juist voelt.

Sommige mensen verwarren intuïtie met instinct. Je instinct dient om te overleven. Het is de flight-fight-freeze modus waarin je onbewustzijn in een ogenblik een keuze maakt zodat je het morgen nog kan navertellen. Bij intuïtie gaat het om een aanvoelen over dingen die misschien niet minder levensbelangrijk zijn, maar wel minder gevaarlijk.

Er zijn er die intuïtie vooral koppelen aan vrouwen. Wij zouden er beter in zijn dan mannen. Ik heb geen idee of dat zo is. Intuïtie wordt ook sneller toegeschreven aan introverten of hsp’ers. Ik denk dat daar misschien wel iets in zit. Introverten zijn types die misschien wat beter luisteren, ook naar zichzelf. Ze nemen waar, eerder dan dat ze het voortouw nemen in bepaalde situaties. Maar ik denk eigenlijk dat intuïtie iets is waar iedereen naar kan leren luisteren. En hey, nu ga ik klinken als zo’n zweverig persoon, sorry not sorry. “Je moet er voor openstaan”. Want het is zo makkelijk om je gevoel te negeren of kapot te rationaliseren. Onze huidige maatschappij verheerlijkt nu eenmaal ons brein, onze ratio. En daardoor vergeten we soms onze emoties, onze intuïtie die ons iets wil vertellen.

Mocht ik ooit een blogbericht schrijven over mijn levenslessen dan zou ik er sowieso iets inzetten over ‘het luisteren naar je gevoel’. Is dit nu oud worden? :D.

Luister jij vaak naar je intuïtie?

Lente

Ik weet niet meer wat exact ik aan het lezen was toen mijn oog viel op het zinnetje ‘soms is het beter om even niets te doen, om te wachten tot het weer in de plooi valt’. Er viel op dat moment weer vanalles op zijn plaats in mijn hoofd.

Als controlefreak heb ik een enorme drang om zaken te willen oplossen. En hoewel ik steeds beter word in het verschil zien tussen wat ik wel of niet kan controleren, is geen actie ondernemen niet echt mijn sterkste kant. Maar soms moet je de boel even de boel laten. Erop vertrouwen dat het weer goed komt. Dat alles zich herstelt. Soms is even afwachten even slim als actie ondernemen. In het merendeel van de gevallen maken we ons zorgen om iets dat nooit gaat gebeuren.

Het is zoals de natuur die zich tijdens de herfst al begint voor te bereiden op een harde winter in de wetenschap dat de lente er daarna weer aankomt. Geen bloem die zich zorgen maakt of die volgende lente wel weer in bloei zal komen. De natuur beschikt over een soort intrinsiek vertrouwen dat alles wel weer goed komt.

En daarom wil ik dat vertrouwen ook hebben. De lente is in het land. Het is misschien nog even wachten op dat echte warme weer, die bloesems en een terrasje. Maar welke boel je ook ervaart op dit moment, het lost zich wel weer op. En je hoeft die last niet altijd zelf op je eentje te dragen. Soms is het beter om even niets te doen. Neem rust. Neem tijd. Om de boel even de boel te laten.

Kan jij makkelijk even niets doen?

De 5 van 2021

Jep, we zijn ondertussen al wel even 2021. En daarom wil ik dit ook niet als goede voornemens of doelen lijstje zien. Eerder al een aantal focuspunten die in deze vreemde tijden, dit ‘nieuwe normaal’ (moeten jullie hier ook altijd van kokhalzen?) meer richting moeten geven aan mijn vrije tijd. Meer focus dus.

Het zijn allemaal zaken waarin ik al stappen aan het zetten ben. Door ze hier nog eens neer te schrijven vormen ze nog een extra stamp onder mijn kont, en kan ik dus eigenlijk niet anders dan er aan blijven werken. 🙂

De dag starten met een glas water en mijn vitamines

Dit klinkt waarschijnlijk wat flauw. Maar ik probeer al jaren meer water te drinken en dat faalt altijd halverwege januari. Ik ging dus op zoek naar een concreter haalbaar doel. Elke dag 1 glas water meer en dat combineren met mijn broodnodige vitamines (zoals jullie weten struggle ik met B12 en nu ik veel minder buiten kom is vitamine D ook een echte must geworden). Voorlopig is dit al elke dag gelukt. Dus het doel is om binnenkort nog eens een extra glas water in mijn routine te krijgen.

Twee keer per week (thuis) sporten

Ik doe sinds december pilates via Studio Natuurlijk (Nathalie haar lessen zijn echt een aanrader. Ik heb al heel wat mensen haar richting uit gestuurd. Ik ontdekte haar trouwens door een tip van Marlous). Ondertussen doe ik het twee keer per week, op dinsdagavond en zaterdag doorheen de dag, samen met het lief. Die vaste routine plus sociale druk is exact wat ik nodig heb en waarom ik er elke week toch in slaag om (vaak tegen mijn goesting) op die mat te gaan staan. Ik kom er wel altijd met een goed gevoel weer af.

Ik hoop natuurlijk dat de sportscholen snel weer open kunnen, dan ga ik sowieso twee keer per week naar de dansles. Maar ik wil niet langer wachten om met mijn spieren en lenigheid bezig te zijn. Want alle kracht en lengte kwijnt letterlijk weg door vele stilzitten van het thuiswerken. A little goes a long way zegt Nathalie altijd in haar lessen en ik kan niet meer akkoord zijn.

35 boeken lezen, waarvan minstens 8 klassiekers

Blijven lezen. En vooral wat vaker lezen dan tv kijken of op sociale media zitten. Meer gericht boeken lezen die de tand des tijds hebben doorstaan. Dit is een redelijk makkelijk puntje, aangezien lezen al enkele jaren een belangrijke focus is om tot rust te komen. Maar ik ga ook proberen om bewuster boeken uit te kiezen en er dus af en toe eens een oldie tussen te gooien. Mijn leesavonturen kunnen jullie nog steeds volgen door me toe te voegen op Goodreads of via mijn boekenblog.

Meer creëren, minder scrollen

Ondertussen heb ik weer een app geïnstalleerd die om 22u alle sociale media apps afsluit. Ik bots dus voorlopig heel erg op mijn slechte gewoontes, want hoe vaak mijn hand nog automatisch naar mijn gsm gaat… Het is echt gênant. Het zorgt er wel voor dat ik sneller terug met mijn neus in een boek zit of wat vroeger ga slapen.

Daarnaast wil ik bewust ook meer creëren. In eerste instantie bedoel ik daar schrijven mee. Mijn nieuwsbrief is daarvan het eerste resultaat. Maar ook eindelijk eens een voorsprong nemen met het maken van mijn reisfotoboeken (nog anderhalve te gaan), puzzelen (lukt me niet meer nu mijn thuiswerkbureau de plek is waar ik vroeger puzzelde, dus hierop loop ik wat vast), journallen (wanneer mijn hoofd er nood aan heeft) en alle andere manieren om creatief bezig te zijn.

Nieuwe dingen leren of ontdekken

Dit is nog de meest vage focus. Want ik heb het gevoel daar vorig jaar totaal geen tijd voor gemaakt te hebben en toch veranderde ik van functie, deed een cursus over The Tudors, keek ik regelmatig een docu of luisterde ik al eens naar een podcast. Dus dit is eentje waar ik net nog wat meer wil op focussen. Want bijleren en aan jezelf werken is niet alleen belangrijk, het is ook gewoon fijn om te doen.

Heb jij ook bepaalde focuspunten in deze vreemde tijden?

Mijn beperkte lifehacks

Het is misschien wel het moeilijkste thema van de Blogboost najaarschallenge: wat zijn de zaken die mij het leven makkelijker maken? Welke shortcuts neem ik? Wat zijn mijn lifehacks?

Ik moest hier wel even over nadenken eigenlijk. Ik zou mezelf niet nog bepaald een productiviteitswonder durven noemen en al helemaal geen wonderwoman in het huishouden. Maar als ik dan toch enkele life hacks/tips moet geven dan zijn het deze:

Maak de cirkel rond

Daarmee bedoel ik: zolang een taakje niet 100% is afgewerkt —omdat bv. de was wel is opgeplooid maar de wasmand er nog staat en niet in de kast ligt— blijft dat een soort to do in je hoofd. Hetzelfde met bepaalde rommel die ergens blijft ophopen en waarvan je denkt ‘ik ruim dat straks wel op’. Neen, als ik thuis kom, hang ik onmiddellijk mijn jas op de juiste plek en zorg ik dat alle boodschappen meteen uitgepakt en weggelegd worden. Ook op het werk probeer ik geen to do’s dagenlang te laten openstaan. Het gebeurt wel eens dat je zoveel dingen tegelijk aan het doen bent en dat alles bijna af is, maar dat er nog niets van je lijstje kan. Dat geeft zoveel stress. Dus soms plan ik bewust tijd in de agenda om de laatste loodjes af te werken.

Eat that frog

Echte productiviteitsgoeroes kennen dit principe ongetwijfeld. Als je tegen een taak op ziet, doe ze dan meteen. Bijt eerst door de kikker zodat je daarna iets leukers kan doen. Anticipatie is je ergste vijand: je maakt dat ene telefoontje waar je tegenop ziet alleen maar erger in je hoofd door het uit te stellen. En geloof me, het is zo’n fijn gevoel wanneer je als eerste dat vervelend klusje kan doorstrepen op je lijstje!

Doe 2-minuten taakjes meteen

Een principe dat ook in getting things done aan bod komt. Als iets maar 2 minuten tijd vraagt, doe het dan meteen ipv. het te noteren op een (geschreven of mentaal) to do-lijstje. Dat vraagt immers evenveel tijd of energie. Dit sluit ook aan bij de cirkel rond te maken: door die jas meteen op de juiste plaats te hangen (duurt maar 2 minuten), heb je meteen een opgeruimder gevoel.

Dus kan je een mailtje meteen beantwoorden, doe het dan ook. Het is zelfs één van die dingen die mij het meest stoort aan collega’s: als ik hen iets vraag van twee minuten en ik het hen zie noteren in een to do app om dan vervolgens twee dagen niets meer van hen te horen. Ik begrijp dat je niet altijd alles wil laten vallen voor een ander, maar het frustreert me soms zo dat ik om iets kleins niet verder kan. Als iets veel tijd vraagt zal ik altijd tegen een collega aangeven dat ik het niet onmiddellijk kan doen, maar om kleine dingen op te zoeken of een vraagje te beantwoorden maak ik altijd meteen tijd. Dan is het meteen van mijn lijstje en mijn collega kan verder. Win-win voor allebei.

Beperkt het aantal (sociale) afspraken per week

Een beetje een rare tip in deze tijden, maar wel een heel belangrijke. Iedere persoon heeft maar een bepaalde dosis energie per dag. En dat geldt zeker niet alleen voor introverten of hoogsensitieve personen. Plan dus niet te veel afspraken op dezelfde dag of in dezelfde week. Ik let daar heel hard op bij het plannen van sociale uitjes: ik ga al twee keer per week sporten en wil minstens één rustige avond voor mezelf, dus dan is er geen tijd om ook nog eens drie keer te gaan uiteten met vrienden.

Maar ook op het werk zie ik collega’s strugglen omdat ze van klantenmeeting naar klantenmeeting hollen. En ik geef het toe: ik heb er ook vaak moeite mee. Want soms moet je je aanpassen aan klanten of plannen andere mensen dingen in in jouw agenda. Maar als ik zelf controle heb over het plannen van een afspraak geef ik altijd heel bewust bepaalde momenten niet mee als optie. Als ik al een afspraak heb die veel energie of voorbereiding vraagt of ik zie dat mijn week al heel vol zit, zal ik een andere dag/week doorgeven om af te spreken. Ademruimte is zo belangrijk.

Stel je persoonlijke administratie niet uit

Bewaar alle facturen, brieven of documenten op één plek en plan elke week een momentje in om ze te behandelen. Betaal facturen dus altijd binnen de week. Schrijf er ‘betaald’ op en klasseer ze dan in een map. Het heeft geen zin om dit soort dingen uit te stellen, en het zorgt voor een pak minder stress.

Kippensoep

Er is letterlijk niks dat kippensoep niet kan oplossen jongens. Vooral bij keelpijn, verkoudheid of een algemeen miserabel gevoel. Kippensoep maakt alles altijd beter.

Wat zijn jouw lifehacks?